Neem contact op
06 294 54 303
mymail@mailservice.com
Ik heb alles. Waarom ben ik dan niet gelukkig?
Margo Beentjes I 26 januari 2022
Het is zo’n onderbuikgevoel.
Er knaagt iets.
Op sommige dagen is het sterker.
Op andere lukt het je om het weg te duwen.
Vraag jezelf eens af:
Wat heb je aan een huis vol spullen als je je van binnen leeg voelt?
Wat heb je aan een topsalaris als je geen tijd hebt om het uit te geven?
Wat heb je aan een mooi uiterlijk als je niet lekker in je vel zit?
Wat heb je aan een relatie als je je niet gezien en gehoord voelt?
Wat heb je aan een groot huis als er nooit iemand langs komt?
Wat heb je aan vrienden als je alleen met ze kunt lachen?
Wat heb je aan complimenten als je ze niet kunt binnen laten?
Wat heb je aan een verleden dat je leven beheerst?
Wat heb je aan al die diploma's als je je nooit goed genoeg voelt?
Wat heb je aan een Facebook pagina vol feestjes en vakanties als je niet gelukkig bent?
Wat heb je aan winnen als je je verloren voelt?
Wat heb je aan een carrière als je met tegenzin naar je werk gaat?
We leven op de automatische piloot.
Rennen onszelf voorbij.
We doen de dingen zoals we geleerd hebben dat we ze moeten doen.
Willen voldoen aan de verwachtingen van anderen en de maatschappij.
Maar hoe zit het met de verbinding met onszelf?
Met onze verlangens? Onze passies?
Onze normen en waarden?
In mijn praktijk zie ik veel mensen die de verbinding met zichzelf zijn kwijt geraakt.
Mensen die te veel bezig zijn met de wereld om zich heen.
Ik leer ze weer contact maken met hun binnenwereld.
Te voelen waar hun hart sneller van gaat kloppen.
Waar ze energie van krijgen en waar hun energie van weglekt.
Ik leer ze kiezen met hun hart.
Hoe zit dat met jou?
Durf jij te kijken?
Te kijken naar de dingen die je doet?
Naar de keuzes die je maakt of hebt gemaakt?
In hoeverre sluiten die aan bij jouw passies?
Jouw normen en waarden?
Kies jij voor jezelf?
Of leef je je leven voor anderen...
voor de buitenwereld?
Een gebrek aan zelfliefde kan grote gevolgen hebben. We zijn ons er vaak niet van bewust hoe we onszelf behandelen. Zonder dat we er erg in hebben veroordelen we onszelf om dingen die we niet goed (genoeg) doen of om wie we zijn, maken we de verlangens van anderen belangrijker dan die van onszelf, nemen we geen rust omdat we vinden dat we nog zoveel ‘moeten’ of komen we niet voor onszelf op als ons onrecht wordt aangedaan. Perfectionisme, geen nee kunnen zeggen, pleasen, confrontaties vermijden, de innerlijke criticus, uitstelgedrag, prestatiedrang. Allemaal patronen waar we veel minder last van zouden hebben als we wat meer van onszelf zouden houden. Maar wat is dat dan? Zelfliefde? En hoe krijg je er meer van? Het kost ons weinig moeite om van onszelf te houden als we succesvol zijn. Als we blij zijn met wat we zien in de spiegel en als we bevestiging krijgen van de mensen om ons heen. Maar echte liefde is onvoorwaardelijk. We hebben allemaal eigenschappen die we niet zo leuk vinden aan onszelf en die we liever wegstoppen. We hebben allemaal wel dingen gedaan of gelaten in het verleden waar we achteraf spijt van hadden. En behalve de dingen waar we goed in zijn, zijn er ook genoeg dingen die ons niet liggen. De kunst is om ook die dingen van jezelf te omarmen. Niemand is perfect! Met compassie naar jezelf kijken en goed voor jezelf zorgen. Jezelf accepteren zoals je bent. Dat is zelfliefde! Wat natuurlijk niet betekent dat je niet mag streven naar groei, verandering. Maar wees je eigen cheerleader in het proces zoals je ook een geliefde zou aanmoedigen. Zorg goed voor jezelf zoals je ook voor je geliefde(n) zorgt. Wees je eigen beste vriend(in) en je zult merken dat het steeds gemakkelijker wordt om voor jezelf te kiezen. Jij bent de belangrijkste persoon in jouw leven waarvan je zeker weet dat die er zal zijn tot het einde. Dan kun je het maar beter goed met jezelf vinden.
Ik maak me zorgen als ik om me heen kijk. Hoe mensen zich gedragen. Ik zie hun angst. Hun onmacht. Hun verdriet. Ik maak me zorgen als ik luister. Wat mensen elkaar toewensen. Meedogenloos. De hardheid in hun woorden. Achteloos. Onverschillig naar elkaar. Zijn we dan zo van elkaar vervreemd? Van onszelf? Sluiten we onze ogen om niet te zien? Of niet gezien te worden? Het doet me pijn. De wereld om mij heen is onherkenbaar geworden. Juist nu we elkaar zo hard nodig hebben. Ik maak me zorgen. Maar ik heb ook hoop. Hoop dat we weer open kunnen staan voor elkaar. Voor andere meningen. Dat we in gesprek kunnen gaan. Zonder te willen overtuigen. Naar elkaar kunnen luisteren. Zonder te oordelen. Dat we het grijs kunnen zien. Tussen zwart en wit. Ik weet zeker dat het kan. Als we angst niet laten regeren. Dan is er ruimte voor liefde. Als we onmacht niet laten verharden. Kunnen we dankbaar zijn voor wat er wel is. En als we ons verdriet delen. Dan is er troost. Samen kunnen we de storm doorstaan. Veel liefs, Margo
Aan de vrouw die langzaam vervaagt. De vrouw die niet meer sprankelt. Zichzelf niet meer is. Bijna vergeten is wie ze is... Omdat er zoveel van haar wordt gevraagd. En ze zoveel wil geven. Dit is voor jou. Om je eraan te herinneren dat je niet alles kunt zijn voor iedereen. Dat niet iedereen jou aardig hoeft te vinden. Dat je goed bent zoals je bent. Dit is voor jou. Zodat je weet dat je het waard bent om van gehouden te worden. Ook als je voor jezelf kiest. Juist als je voor jezelf kiest! Want als je goed zorgt voor jezelf. Ben je een voorbeeld voor anderen. Dus stop met jezelf voorbij lopen. Luister naar je verlangens. Ga doen wat jou gelukkig maakt. Zodat dat vuurtje weer gaat branden. Diep van binnen zit het er nog. Dat vlammetje. Die levensvreugde. Je hoeft het alleen nieuw leven in te blazen.
Door Corona hebben meer mensen dan ooit behoefte aan mentale steun. Helaas rust hier nog steeds een taboe op. Mental Health Day is in het leven geroepen om mensen aan te moedigen over hun problemen te praten en hulp te zoeken indien nodig.
Regelmatig krijg ik de vraag “Life coaching? Hoe werkt dat dan?” Voor mij is het zo vanzelfsprekend. Zelf zocht ik hulp bij een life coach toen ik twijfelde aan mijn huwelijk. Dus ik ken beide kanten. Maar ik heb gemerkt dat lang niet iedereen begrijpt wat ik precies doe. Dus dan begin ik mijn verhaal bij de sportcoach. Want die kent iedereen. De sportcoach die ervoor zorgt dat een atleet zijn doel behaalt. Dat hij kan uitblinken in wat hij doet. En alles uit zichzelf haalt dat erin zit. Door hem handvatten te geven. Te motiveren. Aan te moedigen. En te ondersteunen als het tegenzit. De sportcoach is expert op het gebied van de sport. Maar de sporter moet het doen. Een duidelijk verhaal toch? Wat doet een life coach? Het komt op hetzelfde neer. Als life coach geef ik je handvatten. Motiveer. Moedig aan. En ondersteun als het tegenzit. Ik luister, stel vragen en houd je een spiegel voor. Ik help jou als je vastzit. Als het je niet lukt om je doel te behalen. Wat dat doel ook is. * meer rust en balans * keuzes maken * omgaan met negatieve gedachtes * meer zelfvertrouwen * minder piekeren * inzicht in emoties en gedrag * omgaan met tegenslag of verdriet * meer voor jezelf kiezen Kortom, een life coach geeft je meer regie. Meer grip op je leven. Helpt je de beste versie te worden van jezelf!
Het maakt mij zo blij als mensen de kracht van coaching ervaren! Het is een magisch proces.
Voor alle moeders die wel eens aan zichzelf twijfelen.
Ik spring een gat in de lucht als ik Rutte hoor spreken over versoepelingen. Tegelijkertijd voelt het ook spannend. Spannend om weer meer mensen te gaan zien. Want de afgelopen periode heb ik dat zo veel mogelijk beperkt. Maar ik heb geen contactberoep en afstand houden is geen probleem. Ik denk na over wat ik nog meer kan doen om het veilig te houden. En bedenk het volgende: Als jij me belooft dat je alleen komt als jij en je huisgenoten klachtenvrij zijn. En je handen wast bij binnenkomst. Dan zorg ik dat ik papieren doekjes heb om je handen af te drogen. Dat ik alle deurklinken, kranen en de wc heb ontsmet voor je komt. En dat natuurlijk ook ik klachtenvrij ben. Ik weet dat een heleboel mensen in deze tijd op hun tenen lopen. Met een volle emmer. Gespannen. Verdrietig. Angstig. Boos. En ik ben zo blij dat ik er weer voor ze kan zijn! Dichtbij. Op 1,5 meter. Tot snel! Liefs, Margo.
Ineens ben ik in tranen. Voel ik me alleen en maakt de uitzichtloosheid me gek. Grijpt de angst me naar de keel. Op andere momenten ben ik positief. Zie ik wat het ons brengt. Hoe we dit op de een of andere manier nodig hadden. De wereld die steeds harder draaide. Het milieu dat schreeuwde om aandacht. Mensen die schreeuwden om rust. En nu lijkt het alsof de natuur aan de rem heeft getrokken. Aan de noodrem. Alles komt tot stilstand. Behalve in de zorg. Daar is de druk enorm. De mensen die we jarenlang onderwaardeerden, een hongerloontje betaalden, zijn nu onze helden. We klappen voor ze. Nu wordt zichtbaar wat er echt toe doet. Gezondheid, saamhorigheid, liefde en verbinding. De wereld zal nooit meer hetzelfde zijn. We leren nu hoe kwetsbaar we zijn. Dat niets zeker is in het leven. En hoe dom we zijn geweest. Om geld, status en schoonheid tot het hoogste goed te verheffen. Honderd km/uur rijden voor het milieu?? Velen zouden zich er niet aan gehouden hebben. Nu is er bijna niemand meer op de weg. Verre vakanties waren de normaalste zaak van de wereld. Sterker nog, het was een trend waar iedereen graag aan meedeed. Hoe verder, hoe beter. En nu vliegt er bijna niemand meer. Kinderen brachten we massaal naar kinderdagverblijven en BSO’s. Onze carrières waren belangrijk. Gaven ons aanzien. Thuisblijfmoeders moesten zich altijd verdedigen. Het woord alleen al… Nu we verplicht thuis zitten en onze kinderen ook, weten we de spelletjes weer te vinden. De verf en de klei. Worden we zelf weer een beetje kind. Onze ouderen, waar we voorheen nauwelijks naar omkeken. Worden nu beschermd met man en macht. We bieden onze hulp aan. Doen boodschappen voor ze en zingen ze toe zodat ze zich niet vergeten voelen. We bellen en skypen omdat we ze niet kunnen bezoeken. En nu we de kapper, de schoonheidssalons en de rimpeldokter niet meer kunnen bezoeken, wat zal er overblijven van onze schoonheidsidealen? Onze drang om jong te blijven terwijl we nu niets liever willen dan oud worden. De natuur kan eindelijk ademhalen. De natuur waar wij deel van uitmaken maar waarvan wij zo vervreemd waren geraakt. Wat zijn we nietig als de natuur van zich laat horen. Tsunami’s, orkanen, bosbranden, epidemieën. Dan laten we alles vallen en hebben alleen elkaar nog. Naakt en kwetsbaar. Ik haal ook eens diep adem en droog mijn tranen. Het komt goed.